Bas komt mijn ruimte binnen. Bas is niet zijn echte naam en omwille van zijn privacy is zijn naam gefingeerd. Bas is boos, heel boos. Hij wil niet meer naar zijn moeder.
Hij valt meteen met de deur in huis en begint in geuren en kleuren te vertellen wat zijn moeder allemaal niet goed heeft gedaan. Bas heeft hiervan een lijstje gemaakt dat hij graag met mij als Kindbehartiger wil bespreken:
“Met Pasen kregen we geen Paasontbijt”
“Er staat te weinig eten en drinken in de koelkast”
“Ik moet altijd mee boodschappen doen”
“Ik moet helpen de vaatwasser leegruimen terwijl ik dat als kind niet behoor te doen”
“Ze is eigenlijk altijd chagrijnig”
“Ik slaap er niet goed”
“Ze helpt mij niet met mijn huiswerk”
“Ik mag papa niet bellen als ik daar ben”
“Ze heeft beloofd dat ik een kat zou krijgen, maar dat mag ineens niet meer”
“Er komen altijd mensen over de vloer”
“Ik voel mij er niet veilig”
Op zijn lijstje heeft Bas de woorden altijd en niet met pen dik onderstreept. Hij voegt er aan toe dat hij DUS niet meer naar zijn moeder wil.Hij kijkt mij met een blik aan die lijkt te zeggen: ‘zo dat is wel wat dit lijstje en jij bent er voor mij dus je regelt het maar’.
Lees hier de gehele blog